Ένα γράμμα προς τον ΘΗΣΕΑ

Σας ευχαριστούμε θερμά για την εμπιστοσύνη που μας δείχνετε. Είμαστε πάντα κοντά σας για να ξεπερνάμε μαζί κάθε δυσκολία!

Και να, που ξαφνικά βρέθηκα στου ΘΗΣΕΑ τα μέρη, που για χάρη μου, είχε αναβάλει το μυθικό του ταξίδι στην Κρήτη, για να βρει την Αριάδνη και να σκοτώσει τον Μινώταυρο, που στον Λαβύρινθο που ζούσε, του έστελναν θυσία κάθε εννέα χρόνια, επτά νέους και επτά νέες των Αθηνών, για να τους κατασπαράξει. Αυτήν την ατιμωτική εισφορά αίματος που επέβαλλε ο Μίνωας στους Αθηναίους, θέλησε να “ξεπλύνει” ο Θησέας και αφού ταξίδεψε ως ένας από τους επτά νέους, έφτασε στην Κρήτη και με τη βοήθεια της Αριάδνης, της κόρης του Μινώα, κατάφερε με την κλωστή που του έδωσε, “το μίτος της Αριάδνης”, για να μην χαθεί μέσα στον Λαβύρινθο, να βρει τον Μινώταυρο και να τον σκοτώσει…Αυτός ήταν ο Θησέας, ο μυθικός βασιλιάς των Αθηνών. Τώρα στη σύγχρονη Αθήνα, που δεν υπάρχουν πια τέτοιοι βασιλιάδες και η ζωή μας έχει ανάγκη, από άλλους καλύτερους, για να την περιθάλψουν όταν βρίσκεται σε ανάγκη. Ένας άλλος “Θησέας” ήρθε να μας προστατεύσει από τους σύγχρονους Μινώταυρους, στηρίζοντας ένα πρότυπο κέντρο αποκατάστασης των πασχόντων συνανθρώπων μας που το έχουν ανάγκη.

Έτσι βρέθηκα κι εγώ εκεί, με σπασμένη λεκάνη και με ηθικό καταρρακωμένο, λόγω ηλικίας βέβαια. Πρώτη ευχάριστη έκπληξη. Ένα αρχιτεκτονικά μοντέρνο αλλά όχι κραυγαλέο, αισθητικά άψογο κτίριο που έλουζε στο φως και σε έκανε αμέσως να νιώσεις τον χώρο οικείο. Και μετά το πεντακάθαρο δωμάτιο και το κρεβάτι που με περίμενε. Έτσι άρχισε η ανάρρωσή μου. Άμεση διαπίστωσή μου, η τάξη και η ασφάλεια, κι ας μην είχα ακόμα έλθει σε επαφή με τη λειτουργία και το προσωπικό του. Δεν χρειαζόταν και πολύς χρόνος. Με την έναρξη της θεραπείας, ήλθα σε άμεση επαφή με το ιατρικό προσωπικό, που κάλυπτε όλο το φάσμα των ειδικοτήτων για την αντιμετώπιση τέτοιων περιστατικών, υπό την καθοδήγηση της κ. Καλατζή. Την αναφέρω κατ’ εξαίρεσιν, ως primus inter pares, χωρίς αυτό να αποτελεί ιδιαίτερη διάκριση, αφού όλοι οι θεράποντες ιατροί, όπως τους είδα εγώ, ήσαν εξαίρετοι και κυρίως ουσιαστικοί, χωρίς περιττές κουβέντες και απολύτως αφοσιωμένοι στο έργο τους. Και έρχομαι, στους από κάθε άποψη άψογους φυσικοθεραπευτές, γνώστες του αντικειμένου και αγγελικούς στην επιτέλεση του δύσκολου έργου τους, που δεν χρειάζεται μόνο γνώσεις αλλά και τεράστια υπομονή. Και ήταν μοναδικοί και ευπρόσιτοι.

Και, last but not the least, στους νοσηλευτές, νοσηλεύτριες και τις ασχολούμενες με την καθαριότητα των θαλάμων. Για μένα, αυτοί οι άνθρωποι επιτελούν ένα ξεχωριστό έργο και με την αυταπάρνηση και την ευγένειά τους συνδράμουν κατά τρόπο τέλειο στο έργο των θεραπόντων ιατρών.

Υποδειγματική η προσήλωσή τους, στο ανατιθέμενο σ’ αυτούς έργο που με τεράστια υπευθυνότητα φέρουν καθημερινά εις πέρας και συμβάλλουν, χωρίς ίσως και να το καταλαβαίνουν, στην ανύψωση του ηθικού του ασθενούς. Για να μην πω και για την μοναδική τους προθυμία και διάθεση να εκτελέσουν δύσκολες εκ των πραγμάτων εργασίες, που σχετίζονται με την καθαριότητα του σώματος του ασθενούς.

Δεν ήταν λίγες οι φορές, που πραγματικά με συγκίνησε αυτή η αρωγή τους – έτσι τουλάχιστον την είδα εγώ – αλλά κι αυτές, που ένιωθα πως γίνομαι βάρος, χωρίς να το θέλω! Τους ευχαριστώ όλους, μα όλους, από την καρδιά μου. Θα ήταν άστοχο από την μεριά μου να μην αναφερθώ και στον συμπάσχοντα “γείτονά” μου, τον Κ. T, που η πολύτιμη συντροφιά του έκανε τη διαμονή μου πιο ανθρώπινη.

Και βεβαίως την οικογένειά του, γυναίκα, μάνα και αδελφή, που συχνά πυκνά μας επισκέπτονταν με τα όμορφα φαγώσιμά τους!

Και κάποια στιγμή “ιάθης” κατά το πλείστον, μιας και απομένουν κάποιες ελάχιστες λεπτομέρειες, λόγω ηλικίας, για την, κατά το δυνατόν, αποκατάσταση μου, αναγκαστικά πήρα τον δρόμο για το σπίτι μου.

Ομολογώ πως έφυγα με αισθήματα κάποιας χαρμολύπης. Περίεργο κάπως! Δεν ήταν λίγες οι φορές, που πραγματικά με συγκίνησε αυτή η αρωγή τους – έτσι τουλάχιστον την είδα εγώ – αλλά κι αυτές, που ένιωθα πως γίνομαι βάρος, χωρίς να το θέλω! Πέστε όμως, η ασφάλεια που ένιωθα, Πέστε η οικειότητα, που εξ αποκτάς λόγω μακροχρόνιας παραμονής και επαφής, με ξεχωριστούς ανθρώπους, σ’ ένα πεντακάθαρο, φωτεινό περιβάλλον ή οτιδήποτε άλλο, εγώ αυτά ένιωσα τότε…Και μάλλον δίκιο έχω!!!

Ας τον πούμε αποχαιρετισμό….